Black Sabbath - The Eternal Idol (1987)

 

Πόσο αδικημένη είναι αυτή (κι όχι μόνο) η δισκάρα γιατί φέρει το logo των Sabbath και πίσω από το μικρόφωνο δεν είναι ο Μάμρα ή ο Κοντός. Με τον δεύτερο Tony (λέγε με Martin) να γιομίζει τις φωνητικές γραμμές του ριφομάστορα Iommi, μόνο ο Tony Stark λείπει από την παρέα. Ίσως θα είχε διαφορετική αντιμετώπιση αν είχε κυκλοφορήσει ως solo Iommi ή με κάποιο ευφάνταστο side project όνομα (σε αυτό παίρνεις συμβουλές από τον Portnoy).

Αγαπημένο heavy άλμπουμ με το εισαγωγικό Shining να δίνει μουσική ζωτική πνοή στο masterpiece του Stephen King. Από εκεί και πέρα, μόνο έπη, τα Ancient Warrior, Born to Lose και Nightmare να έχουν αθάνατα ριφ από τον καλύτερο του είδους. Στιγμές που τη βρίσκω πολύ πιο θελκτικές από την πρώτη δεκαετία της μπάντας, με τις χίπικες ψυχεδέλειες που όσο κι αν δεν το παραδέχεται κανείς, έχουν κάπως κακογεράσει. 

Αντιθέτως τα "δευτεροκλασσάτα" (δεν ασπάζομαι αυτόν τον όρο) των Hughes και Martin έχουν πολύ περισσότερη φρεσκάδα παρά την ηλικία τους και την παραγκώνισή τους.

Κι ενώ το Eternal Idol έχει πιο πολύ κλασσικό heavy ρυθμό παρά τα βαριά αργόσυρτα με τα οποία κατέκτησαν τον κόσμο, κλείνει με την ομότιτλη κομματάρα, doomιά από τις λίγες που μόνο ο τεράστιος μουστάκιας μπορεί να γράψει.

Manowar - Anthology (1997)

Ένα compilation άλμπουμ από την Connoisseur Collection, περισσότερο γνωστό για το εξώφυλλό του, παρά για το (αχρείαστο) περιεχόμενό του. Μία ρετρό (ακόμη και για το όταν κυκλοφόρησε το CD) φωτογραφία της μπάντας με το γνωστό early 80s concept, ιδρωμένη (ή λαδωμένη) σάρκα, six pack (νταξ μόνο ο DeMaio), γουνινοπέτσινα σώβρακα κι ότι στον μπούτσο είναι αυτό που φοράει ο μακαρίτης ο Columbus.

Ως συλλογή, είναι κυριολεκτικά random επιλογές από το ντεμπούτο μέχρι το Triumph, με το Into Glory Ride και το Hail to England να απουσιάζουν. Έστησαν μία κληρωτίδα, φωνάξαν τις θείτσες που κάνουν τις κληρώσεις πρωταθλημάτων της football league και βγήκαν 14 κομμάτια για να γεμίσουν το CD.

Αν δεν είχε το ιστορικό εξώφυλλο, για το οποίο έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις κι αν δεν είχε το (κακοποιημένο) Manowar logo, δεν νομίζω πως θα είχε κάποια θέση στη συλλογή μου.

Iced Earth - Dystopia (2011)

 

Τα γεγονότα με την παράνομη εισβολή του Jon Schaffer στο Καπιτώλιο είναι γνωστά. Το αν αυτό θα είναι η ταφόπλακα για το συγκρότημα των Iced Earth, μένει να το δούμε. Λίγες σκέψεις από τη μεριά μου, με αφορμή το CD της συλλογής μου, από την αγαπημένη μπάντα.

Από το Dystopia κι έπειτα, είχαν γίνει γνωστές οι κοινωνικοπολιτικές απόψεις του Jon, είτε μέσα από συνεντεύξεις, είτε από τα ίδια τα στιχουργικά θέματα που ο ίδιος είχε επιλέξει να φέρει στα άλμπουμ του. Η μεγάλή απογοήτευσή μου ήταν πως είχε συνταχθεί με μία μάζα ανθρώπων που σε παγκόσμιο επίπεδο (συνασπισμένη κάτω από το ίνδαλμα του Trump) αποτελούν την ντροπή της ανθρώπινης φυλής. 

Ανθρώπους ανίκανους, τεμπέληδες, που ποτέ δεν πρόσφεραν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο, με μπόλικο μίσος μέσα τους ξεκινώντας από τον ίδιο τους τον εαυτό. Μεγάλοι φαν του εθνικισμού, η πιο τεμπέλικη μορφή υπερηφάνειας (τι λε ρε μεγάλε, γεννήθηκες από Έλληνες, Αμερικάνους - βάλτε ότι εθνικότητα θέλετε – γονείς και νοιώθεις περήφανος; Πρέπει να προσπάθησες πάρα πολύ για να καταφέρεις κάτι τέτοιο). 

Με μίσος που τους αυτοπροσδιορίζει (ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικοί), γιατί στην άχρηστη ζωή τους, δεν πάλεψαν να αποχτήσουν κάποια ιδιότητα (οπότε ο κάθε Τεμπελχανάς Τραμπιστής, φοράει την ταμπέλα π.χ. του μισογύνη και καθάρισε). 

Ανθρώπους που πιστεύουν σε μαλακισμένες θεωρίες, υποχείρια των fake news και της παπάτζας του κάθε ψευτοσυγγραφέα, που τρέμουν στην ιδέα μίας μυστικής παγκόσμιας δικτατορίας από ερπετάνθρωπους αλλά όταν πρόκειται για τις πραγματικές μιλιταριστικές δικτατορίες όπου άνθρωποι βίωσαν στέρηση ελευθεριών και βασανιστήρια, εκεί γουστάρουν και τις αναπολούν. 

Κακομοίρηδες που νοιώθουν άβολα στην εξέλιξη της κοινωνίας, στην βελτίωση και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εχθροί κάθε οικολογικής συνείδησης, αντίπαλοι του καπιταλισμού (στα λόγια) αλλά ταπεινά σκλαβάκια του κάθε καπιτάλα. 

Φιλικά προσκείμενοι σε κουλτούρες βιασμού (γιατί πιστεύουν πως κάθε γυναίκα εκεί έξω είναι απλά ένα σάρκινο σκεύος με τρύπες που τους ανήκει), σε πατριαρχικές ιδεολογίες περί του λευκού άντρα που είναι απαραίτητος για την εξύψωση της γυναίκας (προφανώς η μάνα τους δεν εξυψώθηκε αρκετά κι έβγαλε τέτοια βδελύγματα). Χριστιανοταλιμπάν δίχως ίχνος πνευματικής αναζήτησης που απλά καπηλεύονται θρησκευτικά δόγματα για να καλλιεργήσουν το μίσος τους. 

Και βέβαια, όλοι αυτοί οι παραπάνω καριόληδες, έχουν τεράστια - μα τεράστια λέμε - ιδέα για τον εαυτό τους, με βαρύγδουπα επίθετα όπως "ελεύθερος", "αμόρφωτος μεν αλλά πανέξυπνος", "ανυπόταχτος" κι άλλες τέτοιες πίπες.

Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα έχω συναντήσει, σε αρκετό κόσμο, σε Ελλάδα κι εξωτερικό, και πάνω κάτω το πακέτο είναι το ίδιο. Δεν βροντοφωνάζουν στο δημόσιο βίο τους όλο το κοκτέιλ σκατοψυχιάς που κουβαλάνε, αλλά με πέντε λεπτά συζήτησης, βγαίνει ο βόθρος αβίαστα από μέσα τους.

Θέλω να έχω την κρυφή ελπίδα ότι ο Jon, δεν ανήκει στην παραπάνω χωματερή. Ότι απλά είναι ηλίθιος, που βαθιά μέσα του έχει καλές προθέσεις, απλά η ηλιθιότητά του τον έβαλε να μπλέξει με τα λάθος άτομα. Μπορεί και να μην είναι έτσι. Ίσως τον γουστάρω τόσο πολύ σαν μουσικό που δεν μπορώ να κρίνω ξεκάθαρα. Ίσως πάλι για το Dystopia, πέρα από ένα πολύ καλό Iced Earth άλμπουμ έχει κάποιες κατευθύνσεις που δεν συμβαδίζουν με τους παραπάνω κοπρίτες.

Η μουσική αξία κομμάτιών σαν το Dystopia, το Anthem, το V, το Days of Rage και το End of Innocense είναι αδιαμφησβήτητη. Φρέσκοι, ανανεωμένοι Iced Earth με τη φωνή και την πένα του Stu Block, το Dystopia ήταν ότι χρειαζόταν η μπάντα. Επιπρόσθετα, η ενασχόληση με το V του Alan Moore ή το Equilibrium του Wimmer, καλλιτεχνικές αξίες που είναι πλήρως ενάντια σε αυτά που πρεσβεύει ο από πάνω βόθρος, μου αφήνει ένα παράθυρο για την ενδεχόμενη σύγχυση στο μυαλό του Schaffer κι όταν δεν είναι απλά ένας ακόμη σκατόψυχος οπαδός της τραμπικής ιδεολογίας, αλλά ένας παραπλανημένος ηλίθιος.

Ελπίζω να έχει σύντομα αίσιο τέλος η περιπέτεια που έμπλεξε τον εαυτό του, να ξεμπερδέψει με τους μπετόβλακες που έχει μπλέξει, να ξαναπιάσει την εξάχορδη και να ορίσει την οργή του ενάντια στο πραγματικό σύστημα (που μόνο ρόδινο δεν είναι) και να μας παραδώσει ένα δεύτερο μέρος του Dystopia.

Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

 

Σύμφωνα με folklore παραδόσεις ο έβδομος υιός ενός έβδομου υιού έχει κάποιου είδους υπερφυσικές ιδιότητες, κατέχει το χάρισμα της ενόρασης, καθώς και healing abilities (Wolverine φάση). Ως γνωστόν οι οικογένειες της προηγούμενη γενιάς ήταν πολυπληθής με αριθμό παιδιών να γεμίσουν ομάδα μπάσκετ (και πάγκο). Τυχαίνει να έχω θείο ο οποίος είναι ο έβδομος υιός ενός έβδομου υιού και μπορώ να πω με προσωπική εμπειρία ότι αυτή η παράδοση είναι λίγο μπούρδα γιατί ο θείος μου ούτε ενόραση έχει ούτε νύχια από αδαμάντιο βγάζει. Τουλάχιστον από όσο γνωρίζω, εκτός κι αν έχω θείο σούπερ ήρωα με διπλή ταυτότητα και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.

To έβδομο όμως άλμπουμ των Maiden έχει σίγουρα super hero powers αν φέρναμε έναν παράλληλο κόσμο όπου οι δίσκοι είχαν πλασματική υπόσταση. Είναι για πολλούς το καλύτερο Maiden (μεταξύ των οποίων κι η αφεντιά μου), έχει οκτώ ύμνους, τον έναν καλύτερο από τον άλλο. Με συναυλιακά hits με εκτόπισμα Hulk διαστάσεων όπως το Moon Child, το Can I Play with Madness και το Clairvoyant, έχει τα κλασσικά Maiden έπη The Evil Men that Do, Infinite Dreams και το απίστευτο, μεγαλειώδες, τιτανοτεράστιο, Seventh Son of a Seventh Son.

Με δεδομένο ότι είναι το έβδομο παιδί του Steve Harris, καλό είναι να ψάξουμε αν ο Harris είναι κι αυτός έβδομος υιός (ας λένε τα wikipedia σάιτς το αντίθετο), γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς πως ένα συγκρότημα στο έβδομο πόνημά του δίνει τόσο metal μεγαλείο. Συνήθως στον έβδομο δίσκο οι κλασσικοί metal δεινόσαυροι έχουν αρχίσει να ψήνουν το ψάρι από την άλλη μεριά, πειραματίζονται, βρίσκουν νέους ήχους, κάνουν συνεργασίες με ότι να ναι καλλιτέχνες, οι Maiden απλά έγραψαν ότι καλύτερο μπορούσε η μουσική να προσφέρει.

Iron Savior - Skycrest (2020)

 

Νέο Iron Savior με φανταστικό εξώφυλλο, καινούργια τέρμα γκάζια heavy metal μουσική, ξέρω τι πρέπει να κάνω. Φεύγει online παραγγελία για βινύλιο και μετράω τις μέρες μέχρι να καταφθάσει. Το συγκρότημα που στο λεξικό της Οξφόρδης πρέπει να βάλλουν το όνομά τους δίπλα στο λήμμα "εγγυημένη ποιότητα".

Βάζω το βινύλιο που στο χρώμα χρυσό μοιάζει σαν ολυμπιακό μετάλλιο γίγας, κι η εισαγωγή The Guardian φέρει αναμνήσεις από το παρελθόν (και δάκρυα στα μάτια). Back to the roots κι αύρα από τα πρώτα Savior άλμπουμ. To εισαγωγικό Skycrest, ναι μεν είχε νοσταλγίλα, αλλά ήταν κάπως... soft (χωρίς να είναι κακό κομμάτι). Αλλά στο Our Time has Come, διορθώνουν τα πράγματα. Το κομμάτι είναι σαν να ξεπήδησε από το Unification κι εκτοξεύει, σαν δεύτερος Voltron, spinning laser blades. 

H τριπλέτα που ακολουθεί Hellbreaker, Souleater και Welcome to the New World είναι σεμινάριο heavy metal. Θα έπρεπε να μπει σαν εκπαιδευτικό υλικό στα μουσικά πανεπιστήμια, στο μάθημα Βαρέα Μέταλλα ΙΙ. Με μουσικοστιχουργικές επιτηδευμένες αναφορές στους Judas Priest, τιμούν το παρελθόν και προσυπογράφουν το μέλλον. 

Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη, οι Iron Savior έγραψαν κομματάρα για το σύμπαν του Highlander και των υπόλοιπων Immortals, με το There can be only One. Queen, τον είχατε το χρόνο σας, ήρθε η ώρα για την εκθρόνιση στο franchise. Επίσης δόθηκε συγγραφικός χώρος στον μπασίστα Jans Eckert που έφερε το Ease Your Pain (και πολύ καλά έκανε) μία power μπαλάντα με τον ίδιο να τραγουδάει (έχει φωνή ο μπαγάσας). End of the Rainbow, το τετριμμένο Savior κομμάτι που έχω ακούσει τόσες φορές μέσα στη δισκογραφία τους, αλλά δεν θα βαρεθώ ποτέ. Εξαιρετικό κλείσιμο με το Ode to the Brave, απλά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Εξαιρετικό άλμπουμ από τους αειθαλής σωτήρες της μέταλ μουσικής.