Sabaton - The Great War (2019)

 Επιτέλους η ΑΙ generated music είναι εδώ. Με επίσημη κυκλοφορία από μπάντα που δίνει headline shows στο Wacken. Και το γιορτάζω με το βαρβάτο Earbook που αγόρασα κοψοχρονιά σε απελπισμένο sales της Nuclear Blast.

Σύμφωνα με τα credits τη μουσική/στίχους έγραψαν οι Brodén κι ο (πάντα χαμογελαστός) Sundström. Αρχίδια, ψέματα γράφουν στα credits. Έβαλαν ένα artificial intelligence πρόγραμμα της πούτσας που παράγει μουσική, του έδωσαν εντολή να ξεπετάξει έντεκα Sabaton-like κομμάτια, με θεματολογία τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κι έτοιμος ο δίσκος. Το αποτέλεσμα είναι αισχρό, πραγματικά τα 38 και κάτι λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ είναι σκέτο βασανιστήριο, αλλά για Sabaton μιλάμε. Ακόμη κι αν έστρωναν τον κώλο τους κάτω οι Σουηδοί, να συνθέσουν το άλμπουμ από μόνοι τους, τις ίδιες μαλακίες με την τεχνητή νοημοσύνη θα έγραφαν.

Κι έχεις τους τεχνοφοβικούς οπαδούς του ψεκ metal, να μας πρήζουν τα ούμπαλα για τους κίνδυνους της τεχνητής νοημοσύνης, ότι θα χάσουμε όλοι τις δουλειές μας από το Open A.I (οι επαγγελματίες άεργοι ψέκες, δύσκολα να απειληθούν) και το πόσο θα επηρεαστεί η μουσική βιομηχανία από την εξέλιξη της τεχνολογίας. 

Αρχικά, οι μαλάκες δεν αντιλαμβάνονται πως η τεχνολογία έχει επηρεάσει την μουσική βιομηχανία εδώ και δεκαετίες (μιλάμε για τεράστιους μαλάκες). Μία μέταλ συναυλία καταναλώνει περισσότερες κιλοβατώρες κι από γραμμή παραγωγής αυτοκινητοβιομηχανίας. Λιγότερα software tools χρησιμοποιώ καθημερινά στην εργασία μου (ηλεκτρονικός μηχανικός) από έναν ερασιτέχνη μουσικό που μέσα σε μισή ώρα έχει συνθέσει/παίξει/μιξάρει/mastering ολόκληρο άλμπουμ, το έχει στείλει στη δισκογραφική κι ετοιμάζεται να δει το όνομά του στα charts το επόμενο Σαββατοκύριακο. Πετάλια, ενισχυτές, φίλτρα, samplers, equalizers, boosters κι ένα σωρό ακόμη ηλεκτρονικά ψιψιψώνια έχουν εξελίξει τη μουσική από την εποχή της λύρας του Απόλλωνα φτιαγμένη από καύκαλο χελώνας.

Η τέχνες με τις επιστήμες, βαδίζουν χεράκι-χεράκι, επιτεύγματα της ανθρώπινης νόησης που όλοι οφείλουν να υποκλιθούν. Υπάρχει βεβαία και το κομμάτι των αμόρφωτων κατσαπλιάδων που φοβούνται ότι ο Skynet θα ξυπνήσει μία μέρα, θα ζηλέψει τη δόξα των Metallica και θα μας βομβαρδίσει με άλμπουμ καλύτερα από τις κακογουστιές που δίνουν οι Metallica στον κόσμο τα τελευταία 25 χρόνια (σιγά το δύσκολο δηλαδή). Εκεί το μεγαλείο της ανθρώπινης νόησης πάει λίγο περίπατο αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα (επαφιόμαστε στον natural selection φαινόμενο). 

Ούτε βέβαια θα υπάρξει υπερπροσφορά κυκλοφοριών, μιας κι ο κάθε παπάρας θα μπορεί να δημιουργήσει τον δικό του δίσκο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό δεν θα συμβεί γιατί απλούστατα το αποτέλεσμα θα είναι αισχρό και κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την όποια πίπα "εμπνευστεί" ο Γιαννάκης από τα κάτω Πετράλωνα, δίνοντας μία περιγραφή της πλάκας στο AI Music generator. Το ίδιο ακριβώς ΔΕΝ συνέβη όταν στα 00’s μπήκαν στα σπίτια του κάθε σπυριάρη εφήβου τα DJ software tools και την είχαμε δει όλοι DJ Tiësto. Ήταν πανεύκολο να γράψει κάποιος την δικιά του electronic music "επιτυχία" με την αντίστοιχη "στα αρχίδια μας" ανταπόκριση από το στενό του περιβάλλον.

Οι καλλιτέχνες θα παραμείνουν καλλιτέχνες, θα αφομοιώσουν τις φοβερές δυνατότητες των A.I αλγορίθμων ως ένα νέο πανίσχυρο εργαλείο, οι Sabaton θα συνεχίσουν να παράγουν ελεεινούς δίσκους κι ψέκες θα ξεχάσουν τα 5G, τα εμβόλια, τα A.I και θα αναζητήσουν την επόμενη μαλακία για να σπάσουν τις μπάλες των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων.

Nightwish - Walking in the Air (2011)

 Όντας τέρμα αντικοινωνικό άτομο, με την συμβατική έννοια του όρου, απεχθάνομαι καθιερωμένες οικογενειακές συνάξεις. Δεν έχω αντίρρηση να μαζευτώ με φίλους σε ένα σπίτι, να χλαπακιάσουμε σπληνάντερα ενώ θα βλέπουμε Marvel ταινίες, αλλά για family gatherings, γενέθλια, επετείους ή γιορτές, βγάζω φλύκταινες.

Η σύζυγός μου όμως έχει αντίθετη άποψη και πρέπει να συμβιβαστώ με κάποιες κοινωνικές νόρμες, όπως έχει συμβιβαστεί κι εκείνη με τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα μου. Επίσης έχει ένα τεράστιο σόι, τα επτά αδέλφια (στην Ελλάδα θα άνοιγαν ταβέρνα). Κάθε χρόνο, υπάρχει το προγραμματισμένο preChristmas family party, στο οποίο θα μαζευτούν επτά οικογένειες, με παιδιά, σκυλιά, κι η πρεσβύτερη πεθερά μου να ευφρανθεί με το μίνι βασίλειο που έχει δημιουργήσει. 

Η πρώτη μου εμπειρία με αυτό το party ήταν δραματική (όχι ότι με τα χρόνια έγινε πιο εύκολο). Άνθρωποι, παιδιά και τετράποδα να ξεχύνονται από παντού, δίχως έλεος, δίχως σωτηρία. Η σύζυγός να με έχει παρατήσει για να συναναστραφεί με τους φυσιολογικούς ανθρώπους-συγγενείς κι εγώ σε μία γωνιά μόνος μου να μοιάζω με άστεγο της Ομόνοιας.

Μέσα σε κλίμα απόγνωσης κι αποδοχής πεπρωμένου, σκάει στα ηχεία του σπιτιού της κουνιάδας μου, το Walking in the Air του Howard Blake. Μέχρι εκείνη την ώρα είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα original Nightwish κομμάτι (θα μπορούσε), αλλά γρήγορα έκανα τους απαραίτητους συνειρμούς για το ότι οι Φιλανδοί το είχαν διασκευάσει (απελπισμένος ήμουν, όχι ηλίθιος). Ήταν μια μικρή απόδραση, για λίγα λεπτά η μουσική του Howard Blake δημιούργησε μία σφαίρα προστασίας στο δράμα που ζούσα και μου υπενθύμισε πως ο κόσμος μου είναι πιο όμορφος από τις βαρετές συμβατικές κοινωνικές νόρμες. Για λίγα λεπτά ένοιωσα ελεύθερος.

Ώσπου το κομμάτι τελείωσε, ακολούθησε το τζινκιλμπελ, έφριξε το σκυλί, γαμήθηκε ο Δίας και συνεχίστηκε το μαρτύριό μου.

Dungeon Crawl - Roll for Your Life (2021)

 Αυτή την υπερμπαντάρα την πήρα πρέφα από το split που έκαναν με τους Throne of Iron. Ακόμη ένα συγκρότημα που θα εξυμνήσει την κλασσική μαγεία που μόνο το αιώνιο Dungeons and Dragons μπορεί να προσφέρει. Σε thrash ρυθμούς για οι powerιές είναι για φλώρους paladin. Εδώ μιλάμε για ορίτζιναλ πράγματα, 1st άντε και 2nd edition, old school pen and paper με σκοτεινό σενάριο, σαδιστή Dungeon Master και μπουντρούμι πολλαπλών επιπέδων.

Η instrumental εισαγωγή, Choose your Weapon, είναι το καλύτερο προκαταρκτικό για το ξύλο που θα ακολουθήσει. Με το καλημέρα, το άλμπουμ ρίχνει τον ακροατή/παίκτη στον επικίνδυνό κομμάτι του campaign. Ανελέητο ξύλο με trolls και goblins, αιματοχυσία με drow elves κι απόγνωση απέναντι σε epic monsters που επιζητούν την καταδίκη σου. Την μοίρα την ορίζει μόνο το ζάρι με τις πολλαπλές πλευρές.

Το άλμπουμ δεν είναι επιτηδευμένη ιερόσυλης καπήλευσης μίας κουλτούρας που έχει γαλουχήσει ολόκληρες γενιές. Αυτό γίνεται αναίσχυντα από άπειρες καλογυαλισμένες μπάντες με τις ευλογίες πετσωμένων δισκογραφικών. Οι Dugneon Crawl είναι brothers in arms, βγάζουν μία αυθεντική αγάπη για ένα παιχνίδι που άλλαξε τις ζωές μας. Τα παλικάρια από την Καλιφόρνια έχουν γράψει τη μουσική που θα ήθελαν να ακούν όταν μαζεύονται να παίξουν DnD σε όλες τις εκφάνσεις τους. Η κλισέ μαλακία, "μουσική από οπαδούς για οπαδούς", στο Roll for your Life παίρνει σάρκα κι οστά.

Η κασέτα Roll for Your Life με συντροφεύει σε sessions που έχουν γνώμονα το παρελθόν του διάσημου παιχνιδιού ρόλων, αλλά δουλεύει άψογα και με πιο in your face board games όπως το Inn Fighting. Μόνο ξύλο!

Gathered 'round the table, preparing all your dice, Shifting in your seat as you crawl towards a fight

Dungeon Master calls, it's time for you to roll, Fear in your eyes as you vie for control

Eternal Champion - The Armor of Ire (2016)

Οι Eternal Champion είναι η απόλυτη δικαίωση πως το αληθινό επικό heavy metal είναι ανεξάρτητο από εποχές, δεκαετίες ή τάσεις της εκάστοτε εποχής. Οι προπάτορες της επικής λογοτεχνίας, Howard, Moorcock, Lovecraft, Wagner, Leiber, Tolkien, Dunsany, Machen, Clark Ashton Smith, Lumley, Offut και David Smith (με την σειρά την οποία μνημονεύονται στο booklet), δημιούργησαν ένα φαινόμενο που ξεπερνάει τα στενά όρια που εμείς οι κοινοί τιποτένιοι θνητοί αντιλαμβανόμαστε τον χωροχρόνο. 

Ο αληθινός μύστης της επικής παράνοιας, θα ταξιδέψει διαμέσου αυτού του φαινομένου, διασχίζοντας τα όρια του απόλυτου τρόμου την μυθική Shamballah, επαναπροσδιορίζοντας το "είναι" του βιώνοντας την απόλυτη κοσμική παράνοια στον θρόνο του Azathoth, θιασώτης της ατέρμονης μάχης όλων των ενσαρκώσεων της έρπουσας σκιάς με τον αιώνιο πρόμαχο. Frodo Baggins, Atlach-Nacha, Mana-Yood-Sushai, Arioch, Solomon Kane, Sauron, Elric of Melniboné, Kane, Oron, Thoth-Amon, Fafhrd, Thulsa Doom, Professor Armitage, Corum Jhaelen Irsei, Pan, Fritz Leiber, Dorian Hawkmoon, Titus Crow, The Rat God, Randolph Carter, The Gray Mouser, Prince Alveric, Gandalf, Xiombarg, Cthulhu, Aragorn, Satampra Zeiros, Tsathoggua, Lucian Taylor, Nyarlathotep, Morgoth, King Kull, Harry Keogh, Conan.

In our common lives, we often take the power of names for granted. But what is a name, after all? A simple label? A communicable point of reference? Is it simply a convenience for beings who experience primarily through sight and hearing?

Oι τιτάνες Τεξανοί Arthur Rizk, Carlos Llanas, John Powers κι ο υπερμουσκουλάτος Jason Tarpey αποδέχθηκαν το κοσμικό πεπρωμένο κι διέθεσαν τις ψυχές τους στα χέρια της Μοίρας Λάχεσις, την ξεχασμένη από το χρόνο δέκατη Μούσα (multiclass deity), προστάτρια του heavy metal.

And through the miracle of time, το υπερέπος The Armor of Ire είδε το φωτεινό σκοτάδι αυτού του κόσμου. Με ισχνή διάρκεια 34 λεπτών, οκτώ αθάνατοι ύμνοι, δύο instrumental κι έξι διανθισμένη με τη αδιανόητη φωνή του Tarpey, συγκλονίζουν την κοσμική ζυγαριά, προκαλούν τη συνεδρία των χιλίων σπαθιών (με εισηγητές Stormbringer, Mournblade, Glamdring και Narsil), διαταράσσουν κάθε συνείδηση που θα τολμήσει να γευτεί τους ήχους που περιέχει το άλμπουμ.

Το ντεμπούτο των Eternal Champion είναι το σημαντικότερο παγκόσμιο γεγονός του έτους 2016 (μετά την απόλυτη ταπείνωση του Ρονάλντο στον τελικό του Euro - η Πορτογαλία να σηκώνει το τρόπαιο χωρίς τον ίδιο να παίζει). Είναι δισκάρα, γαμεί και δέρνει, ζήτω το true epic heavy metal και ναι ρε ξεπουλημένα τομάρια, I command the guards of Lourn, I am the Hammer!

Judas Priest - Electric Eye (2003)

 Προό μου αρρώστησα για τα καλά και δεν υπάρχει γιατρειά

για σένα και τον φοίνικα και την ζωή μου θα 'δινα

μου συμπληρώνεις την ζωή, τα βλέπω όλα βυσσινί (και λιώνω των τζούντας πριστ τα ντιβιντι).

Wishbone Ash - Argus (1972)

 Γρίφος για δυνατούς λύτες. Τι είναι εκείνο που στην αρχή μίας σχέσης είναι εύκολο κι όσο προχωράει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Απάντηση: δώρο γενεθλίων/Χριστουγέννων από τη γυναίκα για το σύζυγό της. Ομολογώ πως στην αρχή της σχέσης μας, η Ιρλανδέζα της καρδιάς μου ένοιωθε απόλυτη ικανοποίηση για τις επιλογές της. Αν ένοιωθε επίσης ικανοποίηση για την επιλογή της να με παντρευτεί, ειδικά όταν με βλέπει να ξενυχτώ βάφοντας φιγούρες Warhammer και να ακούω Bolt Thrower, δεν το γνωρίζω.

Κάθε χρονιά, το επίπεδο δυσκολίας ανέβαινε (κυρίως για εκείνη). Εγώ την έβγαζα καθαρή εναλλάσσοντας τις επιλογές, γουστόζικα ποιοτικά ρούχα|εξόρμηση σε μαγευτικό ξενοδοχείο|δείπνο σε ακριβό εστιατόριο με κυριλέδες. Εκείνη όμως είχε το βάρος να πρωτοτυπήσει μεταξύ των αγαπημένων μου χόμπι και δεν ήταν εύκολο. Είχε σταματήσει να αγοράζει δίσκους από αγαπημένα μου συγκροτήματα, με το φόβο μην είχα ήδη προπαραγγείλει το άλμπουμ που θα έπαιραν ως δώρο. Παρόμοια φάση με βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια, videogames (αυτό δεν το κατείχε ούτως ή άλλως). Στα ρούχα είμαι περίεργος, ενώ εισιτήρια για συναυλίες ή αθλητικά γεγονότα τα αγόραζα συνήθως την ημέρα κυκλοφορίας.

Αντιλαμβανόμενος τους περιορισμούς, μία χρονιά θέλησα να τη βοηθήσω και να μετατρέψω σε παιχνίδι την αναζήτηση επιλογής δώρου Χριστουγέννων. Τις έδωσα κάποια clues για έναν κλασσικό δίσκο που θα ήθελα να αποχτήσω σε βινύλιο (αν ήταν δυνατόν). Επινόησα ένα μίνι σπιτικό κυνήγι θησαυρού, στο οποίο είχα βάλει μέσα και σεξ (επιβάλλεται), ώστε να καταλήξει στο μαγικό χαρτί που περιείχε τα παρακάτω:

α. "Με βρίσκεις σε πειρατικές ιστορίες, στο πιάτο με το φαγητό, μέσα στο σώμα σου."

β. "Όταν πέφτει ένα αστέρι, όταν σβήνεις ένα κερί, όταν κλείνεις τα μάτια."

γ. "Υπηρετώ τους θεούς, ποτέ δεν κοιμάμαι κι από εδώ ψηλά βλέπω και προστατεύω τα πάντα."

Τι το ήθελα να αναφέρω τις πειρατικές ιστορίες. Κόλλησε στο μυαλό της συζύγου μου πως θέλω δίσκο των Running Wild. Είχε αρχίσει να ξεψαχνίζει τις κυκλοφορίες τους να βρει κάποιο άλμπουμ με τραγούδι για προστάτη των θεών κι ευχές. Έφθασε κοντά στο να μου αγοράσει το Shadowmaker, μιας και διαπίστωσε πως λείπει από τη δισκοθήκη μου αυτό το σκουπίδι.

Είχε λίγο απελπιστεί, οπότε μετά από σεξ (ξανά), μου εκμυστηρεύτηκε πως ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα κι επειδή ήθελε να σιγουρευτεί πως θα είμαι χαρούμενος με το δώρο μου, να της πω ποιον δίσκο θέλω κι εκείνη θα φροντίσει να μου τον πάρει. Ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που είχα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μου, οπότε δεν το άφησα ανεκμετάλλευτο. Έθεσα έναν όρο πως θα της αποκαλύψω ποιο άλμπουμ θέλω, αλλά θα πρέπει να συνοδευτεί με βαρβάτο επιτραπέζιο παιχνίδι και συγκεκριμένα το Gloomhaven. Η αλήθεια είναι ότι το παραγάμησα λίγο και δεν άργησαν να γευτώ τις συνέπειες.

Το Argus δεν μπόρεσε να το βρει σε βινύλιο (λίγο κουλό αλλά την πιστεύω) και το Gloomhaven ήταν out of print. Οπότε έλαβα την remastered έκδοση της δισκάρας των Wishbone Ash που περιέχει και το EP Live From Memphis, ενώ αντί του Gloomhaven έλαβα το strategy board game Dune της Gale Force Nine. Να πω ότι είχα παράπονο, θα πω ψέματα. Εξαιρετικές επιλογές, φοβερός συνδυασμός να παίζεις Dune με τους ύμνους του Argus και μετά σεξ.

Running Wild - Pile of Skulls (1992)

 O καταπληκτικός δίσκος Pile of Skulls, η deluxe επανέκδοση με διπλό CD, είναι η έμπρακτη απόδειξη της φράσης "ο καλύτερος συνδυασμός μουσικής και πειρατείας είναι οι Running Wild". Όσον αφορά την πραγματική “πειρατεία”, την οποία έζησα στο πετσί μου εν τη γένεση της, την έχω αποκηρύξει εδώ και μία εικοσαετία.

Υπήρξα κι εγώ στη σκοτεινή πλευρά της συλλογής μουσικής μέσα από peer-to-peer υπηρεσίες, όντας ενεργός χρήστης του Napster, Audiogalaxy (κι όλα όσα ακολούθησαν αργότερα). Άπειρα CD-Rs/DVD-Rs και σκληροί δίσκοι με mp3s, videogames (με serial number generator), cracked λειτουργικά συστήματα, "σπασμένες" software εφαρμογές, πάσης φύσεως βιβλία σε pdf και πολλές (μα πάρα πολλές) ταινίες/σειρές. Αν υπήρχε τρόπος να "κατεβάσω" και φαγητό μέσα από το eDonkey o σουβλατζής της γειτονίας μου θα είχε φαλιρίσει.

Από την ηθική πλευρά του θέματος, ακολούθησα το trend της εποχής - "αφού οι κακές πολυεθνικές εταιρείες, τα τέρατα του καπιταλισμού, κοστολογούν την τέχνη τόσο ακριβά, ασκώ κι εγώ το δικαίωμά μου στο παράνομο downloading". Μία τεράστια πίπα δηλαδή για να εξηγήσουμε με δικαιολογίες του κώλου το παράνομο της πράξης μας. Η ουσία βέβαια ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος να χαρακτηριστεί αξιόποινη πράξη (εκτός κι αν κάποιος είχε στήσει ολόκληρο δίκτυο διανομής - που και τότε klein mein), οπότε κοιμόμασταν ασφαλείς. Επίσης το προϊόν που λαμβάναμε δωρεάν ήταν τόσο γλυκό. Πολυπόθητα άλμπουμ της αγαπημένης μας μπάντας, ταινίες για τις οποίες είμασταν σε αναμονή για μήνες, το Icewind Dale, ναι ρε κωλομπαράδες το υπερθεϊκό Forgotten Realms cRPG το πρώτο-έπαιξα αφού κατέβηκε αργά και βασανιστικά από DC++. Ένα προς ένα μετρούσα τα megabytes καθώς κατέβαιναν, γυρίζοντας τα κάστανα στη φωτιά, με ανάγνωση ιστοριών από Ed Greenwood και το ντεμπούτο των The Storyteller (κατεβασμένο παράνομα κι αυτό).

Νοιώθω ανούσιο το ότι πρέπει να εξηγήσω γιατί το peer-to-peer download αγαθών που υπόκεινται σε πνευματική ιδιοκτησία, είναι παράνομο κι ανήθικο. Υπάρχουν μαλάκες από ακόμη και σήμερα δεν πιάνουν την ουσία της πράξης. Μαλάκες θα παραμείνουν οπότε όλα καλά. Το αν η παράνομη διανομή mp3s ευνόησε ή ζημίωσε την μουσική βιομηχανία κι ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες, είναι διαφορετική συζήτηση. Έγκειται σε εκτενή ανάλυσης και διαφοροποίηση στα μεγέθη του εκάστοτε καλλιτέχνη όσον αφορά τις συνέπειες (θετικές ή αρνητικές).

Η παραγωγή λογισμικού αποτελεί μέρος των επαγγελματικών μου δραστηριοτήτων, οπότε αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα όταν κάποιος με μία απλοϊκή διαδικασία μπορεί να ζημιώσει οικονομικά τους κόπους της εργασίας μου. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μία εποχή που η μοναδική προστασία των δισκογραφικών ήταν η απειλή πως θα αναγνώσει δημόσια ο Lars Ulrich ονόματα χρηστών του Napster. 

Σαν προσωπικό εξαγνισμό του "αμαρτωλού" παρελθόντος μου είναι η αγορά - σε φυσική μορφή (γαμώ κάθε μορφής digital format) - κάθε άλμπουμ που αγάπησα σε mp3. Σε ένα τεράστιο ποσοστό, το έχω καταφέρει. Κι όχι μόνο σε μουσική αλλά και video games, (στις ταινίες δεν θα το έλεγα, είναι δυσεύρετες κι υπερβολικά πολλές). Όχι ότι ένοιωθα και τίποτε τύψεις, νεαρός Μηχανικός ήμουν τότε, μέσα στην κάβλα της τεχνολογίας, θα χρησιμοποιούσα το peer-to-peer ακόμη και για να "κατεβάσω" ήχους με κλανιές. Όταν όμως ωρίμασα και συνειδητοποίησα το λάθος της υπόθεσης, η διάθεσή μου στο "να επανορθώσω" υπήρξε δομικό κίνητρο για την ενσάρκωση του Heddigan Collection concept. 

Η φτωχή μου μουσική συλλογή (σε σχέση με κάτι μουράτους μεταλλοπατέρες), οφείλεται (και) στην προσπάθεια να επουλώσω ηθικές πληγές του παρελθόντος. Κι οι Running Wild θα είναι εκεί να μου δείχνουν τον δρόμο, Lead or Gold ρε μουνόσκυλα!

Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου (1995)

 Τη δεκαετία του 90, στη Θεσσαλονίκη δεν πανηγύρισαν ούτε ένα τίτλο στο ποδόσφαιρο, παρά τις ομαδάρες των τριών μεγάλων (ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής). Το κατεστημένος της Αθήνας κι η κιτρινοπράσινη παράγκα του Τριβέλλα δεν άφησαν να ξεφύγει τίτλος  εκτός λεκανοπεδίου.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα καρντάσια από τη Σαλόνικα, θα έπρεπε να έχουν χωρίσει την Ελλάδα στα δύο, για τη μεγάλη αδικία που βίωσαν, αλλά στα αρχίδια τους. Ζούσαν το όνειρο του Ελληνικού ροκ με Παύλο Παυλίδη, Ξύλινα Σπαθιά και Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου.

Motörhead - Bad Magic (2015)

 Είναι το τελευταίο full length άλμπουμ μίας ιστορικής μπάντας. Η τελευταία ευκαιρεία να ακούσει κάποιος τη φωνή και το μπάσο του Lemmy Kilmister. Ουσιαστικοί λόγοι για να μπει αυτό το διπλό βινύλιο στη συλλογή μου, η Seriously Bad Magic version.

Οι Motörhead υπήρξαν πάντα αγαπημένη μπάντα κι ο Lemmy τεράστιος χαρακτήρας. Από τους στίχους σε πολλά τραγούδια του, συνεντεύξεις αλλά κι η στάση ζωής που κράτησε σε πολλά θέματα, προκύπτει πως δεν ήταν η βαρετή rock'n'roll καρικατούρα που αναλώνεται διαρκώς να κυνηγάει γυναίκες, πιόμα και ντρόγκα. Είχε προσωπικότητα, αξίες (οι περισσότερες με βρίσκουν σύμφωνο), στάση ζωής με άποψη σε αντίθεση πολλούς ροκσταρ συναδέλφους που το μυαλό τους δεν διαφέρει από ένα κουνουπίδι.

Συνήθως όταν φεύγει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από τη ζωή, επικρατεί λύπη αλλά οι Motörhead με το Bad Magic μετέτρεψαν την απώλεια σε γιορτή (κι όχι συνήθεια). Αυθεντικός μοναδικός βρώμικος ήχος, επιστέγασμα μίας δισκογραφίας που δεν υστέρησε ή ξεπουλήθηκε ποτέ.

Ακατέργαστοι ροκ εν ρολ ύμνοι για όλους. Victory or Die, Tell me who to Kill, Electricity (το άλμπουμ σου αλλάζει τα φώτα λέμε), το full καταστροφή Chocking on your Screams, ο δίσκος σπέρνει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ατελείωτο respect για το Till the End, που προκαλεί δάκρυα συγκίνησης και μεγαλείου, ένα αθάνατο έπος που θα μπορούσε να κλείνει επάξια το δίσκο και την πορεία αυτού του κολοσσιαίου συγκροτήματος. Το Bad Magic θωρακίζει ιδανικά μία πορεία μουσικής δόξας.

Σε κάθε ακρόαση Motörhead μουσικής μου έρχεται στο μυαλό αυτό το μαλακισμένο gimmick του κλασσικού Έλληνα μεταλά. Η ηλίθια έκφραση "να ακούσουμε το δίσκο, να τον κρίνουμε". Έχει μετατραπεί ολόκληρη η μεταλλική κοινότητα σε δισκοκριτικούς που ακούνε ψυχαναγκαστικά δίσκους για να στοιχειοθετήσουν άποψη και πόρισμα. Η διασκέδαση του να απολαύσεις έναν δίσκο, όπως το όρισε καλύτερα η παρέα του Lemmy, έχει μετατραπεί σε αγχωτική διαδικασία ανάλυσης κι εκροής επιχειρημάτων.

Έχω βαρεθεί να ακούω/διαβάζω συστάσεις για το πως θα έπρεπε να έχει γραφτεί/παιχτεί το τάδε άλμπουμ, λες κι ο κάθε καλλιτέχνης περίμενε το γνώμη του κάθε ψωλοκοπάνα για το τι θα παράξει. Χώρια ο καρκίνος με τις βαθμολογίες (για αυτή τη παπαριά ευθύνονται κυρίως τα mainstream περιοδικά του χώρου). Δεν έχω δει ποτέ κανέναν να βαθμολογεί λογοτεχνικά βιβλία ή πίνακες ζωγραφικής αλλά στη μουσική και στις ταινίες ο κάθε ακροατής πρέπει να μετατραπεί σε καθηγητή εξατάξιου Γυμνασίου εποχών χούντας.

Προφανώς υπάρχει διάκριση για το πόσο αρέσει στον καθένα ένα άλμπουμ, οπότε αυτόματα υπάρχει ο παράγοντας της προσωπικής κρίσης. Το γεγονός αυτό όμως απέχει έτη φωτός από τα σεντόνια που είναι έτοιμος να αναπτύξει ο κάθε παπάρας. Ομοίως με τον κάθε ηλίθιο οπαδό που παίρνει καθημερινά τις αθλητικές ραδιοφωνικές εκπομπές (ο Νίκος από τον Αγ. Ελευθέριο) κι αναλύει το 4-3-2-1 που δεν ξέρει να παίξει ο Λουτσέσκου. 

Προφανώς υπάρχουν άτομα που έχουν τις γνώσεις και ικανότητες να πουν/γράψουν περισσότερα πράγματα από το μέσο ακροατή και να δώσουν όμορφες επιπλέον πληροφορίες, εμπλουτίζοντας την απόλαυση της εκάστοτε τέχνης. Αυτό όμως απέχει από την παπάτζα-αποψάρα του κάθε βλαμμένου.

Σε αυτή τη λούπα έχω πέσει κι εγώ άπειρες φορές, μπαίνω λοιπόν στην κατηγορία βλαμμένος παπάρας κι ανοίγω τα αυτιά μου να απολαύσω δίχως σκοτούρες κι άγχος τους Motörhead

In your life you'll be amazed at all the love you lose, You can never live that life again

The one thing you will never lose is the singing in your head, That will still be with you until the end

Immortal - At the Heart of Winter (1999)

 

Όταν ξεκίνησα να ακούω τη σατανιασμένη μουσική του heavy metal, με τους άπλυτους μαλλιάδες που χτυπιούνται σε ανίερους ρυθμούς, ποτέ δεν περίμενα πόσο θα γοητευθώ από το παγωμένο έρεβος μίας μπάντας από το Bergen. Η εξωτική πόλη της Νορβηγίας στην οποία βασίζεται ιστορικά το μυθικό Arendelle από την επιτυχημένη ταινία της Disney Frozen. 

Με δεδομένο το παραπάνω fact, ανακαλύπτω ένα ακόμη δυνατό bonding που έχω με την αξιολάτρευτη κόρη μου. Η αγαπημένη της Disney ταινία με τις ηρωίδες Elsa κι Anna, έχουν κοινή καταγωγή με την αγαπημένη black metal μπάντα του μπαμπά και τους ήρωες Demonaz κι Abbath. Η ζωή ακολουθεί την τέχνη και το At the Heart of Winter έρχεται να το επιβεβαιώσει.

Κομβικός δίσκος το At the Heart of Winter που έφερε το black metal σε άλλο επίπεδο. Επικό, σκοτεινό, heavy, παγωμένο, η φωνή του Abbath να στοιχειώνει τα όνειρά μας κι οι στίχοι του Demonaz να προσφέρουν ατελείωτο κολασμένο πόνο.

Blacker and blacker blinded by shades from centuries behind shadows of a dark that used to be under heavy winters reign...

Έξι black metal αθάνατα έπη που εξυμνούν το αιώνιο ψύχος, το πυκνό σκοτάδι, μυστικισμός και πόλεμος ενάντια στις δυνάμεις του φωτός. Μία δισκάρα που δεν υστερεί πουθενά, ένα αιώνιο έπος που έδωσε στους Immortal την καλλιτεχνική αθανασία. Αδιανόητη παραγωγή από τον mastermind των Hypocrisy, Peter Tägtgren, ένας ήχος που δύσκολα επαναλήφθηκε στο συγκεκριμένο genre.

Ιδιαίτερη μνεία στο απίστευτο εξώφυλλο έμπνευσης Jean-Pascal Fournier, μία αριστουργηματική τοποθεσία που κάθε RPGας θα ήθελε να εξερευνήσει σε κάποιο νυχτερινό pen and paper quest. Last but not least της ατελείωτης γαματοσύνης του At the Heart of Winter, η απόλυτη εμπειρία στο booklet που απολαμβάνεις την ανάγνωση των στίχων και παίρνεις ταυτόχρονα μάτι τα πατσοκοίλια του Abbath.

Iron Savior - Ironbound (2022)

 H πιο τίμια τευτονική heavy/power metal μπάντα στον πλανήτη φέρνει το δεύτερο μέρος των Reforged επανεκτελέσεων. Aγαπημένοι ύμνοι από τους σωτήρες του πολύπαθους genre που έχει περάσει από σαράντα κύματα. Ατρόμητοι κοσμοναύτες του αχανούς μεταλλικού σύμπαντος επαναφέρουν relics από επιτυχημένα space crusades του παρελθόντος.

Ως πιστός marine του Iron Savior τάγματος, Θαρσείν Χρει κι άμεσα εμπλούτισα τη συλλογή με αυτό το απίστευτο διπλό CD Ironbound.

Μοναδικό παράπονο ότι θα ήθελα κάποια liner notes στο booklet. Λίγα λόγια από τον Sielck, κάποια ιστορία, αναδρομή ή μίνι συνέντευξη με παλιά και πρόσφατα μέλη. Μην βάζετε απλά τους στίχους, τους ξέρουμε ήδη απέξω κι ανακατωτά. Τέτοιου είδους κυκλοφορίες απαιτούν λεκτικά ψιψιψώνια και φωτογραφικό υλικό για να γουστάρουμε στο maximum την ακρόαση.

Rhapsody - Symphony of Enchanted Lands (1998)

 Η φυσική συνέχεια του Legendary Tales, μία συνταγή που εκείνη την εποχή ακόμη δεν είχε μεστώσει στις συνειδήσεις μας. Ο Warrior of Ice κραδαίνοντας το σμαραγδένιο σπαθί σε νέες περιπέτειες στον κόσμο των Enchanted Lands.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τον σεισμό που προκάλεσαν οι Rhapsody με τις δύο (κυρίως) πρώτες κυκλοφορίες κι η μουσική τους έχει καλογεράσει σαν fit βορειοΕυρωπαία μιλφάρα που με τη γλύκα της ξελογιάζει τεκνά και τα ξεπατώνει στο κρεβάτι.

Το άλμπουμ περιέχει τεράστια κομμάτια που έδωσαν το απαραίτητο diversity στο power metal που είχε αρχίζει να εγκλωβίζεται σε μανιέρες. Emerald Sword, Riding the Winds of Eternity, The Dark Tower of Abyss, Wisdom of the Kings δένουν την μοναδική αναγεννησιακή ηλεκτρική κιθάρα του καTurilli με συγκλονιστικά βιμπράτα χορωδιακά ρεφρέν. Οι δικασιές του Καρμπονάρα με το ηχητικό χαλί των πλήκτρων του Σταροπόλι, ανοίγουν τις πύλες για μαγικό ταξίδι σε περιπετειώδεις fantasy κόσμους. Ένα ταξίδι που όλοι όσοι ασπαζόμαστε αυτή την κουλτούρα, έχουμε ταξιδέψει άπειρες φορές, μέσα από βιβλία, ταινίες, videogames, επιτραπέζια παιχνίδια και heavy metal μουσική. Ένα ταξίδι που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, όσο ζούμε και πέρα από αυτή τη ζωή (ναι ρε μουνιά, θα παίζω DnD ακόμη και στην μεταθανάτιο ζωή).

Στο δεύτερο masterpiece των Rhapsody ο Lione ξεδιπλώνει το θεατρικό ταλέντο της φωνής του, σε κομμάτια όπως το Eternal Glory που στα 7μιση λεπτά που διαρκεί το λιοντάρι θα καλπάσει, θα βρυχηθεί αλλά θα δώσει έντονο συναίσθημα ώσπου θα κλάψουν ακόμη κι οι πιο σκληροί καριόληδες.

Όπως σε κάθε άλμπουμ των Rhapsody, πρέπει να υπάρχει επικό μακροσκελές κλείσιμο με κομμάτι άνω των δέκα λεπτών, με απαγγελίες, μπόλικη Hollywood ορχήστρα και κινηματογραφική δομή. Φθάνουμε στην κλιμάκωση της ιστορίας, θα γίνει της πουτάνας, τελική μάχη (μέχρι την επόμενη τελική). Οι πιστοί ακόλουθοι της μπάντας, του fantasy κι όλη τη μαγεία που πρεσβεύει η συνομοταξία μας, υψώνουμε τα ποτήρια μας στο όνομα του Tyr που έφερε τους Ιταλούς πρωτεργάτες του συμφωνικού power metal στις ζωές μας.

Royal Hunt - Dystopia (2020) / Dystopia Part II (2022)

 

Οι Royal Hunt είναι μία μπάντα με τεράστια δισκογραφία άνω των 30 ετών. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους, πέρα από το απίστευτο Paradox το οποίο υπεραγαπώ. Κι όσο κι αν με κέρδισε το (ομολογουμένως) καλύτερο άλμπουμ τους, δεν τους "ακολούθησα" στους υπόλοιπους δίσκους. Είχα την πεποίθηση πως, ναι μεν θα απολάμβανα ποιοτικό power prog με νεοκλασικά στοιχεία, με μπόλικη όμως φλυαρία που θα αλλοίωνε τις ως τότε άριστες εντυπώσεις. Είχα διακρίνει, από το Paradox, την διάθεση της μπάντας να "ξεχειλώνει" τα κομμάτια, άνευ λόγου κι αιτίας. Στο Paradox δεν με πείραξε τόσο, μιας και πρόκειται για απίστευτη δισκάρα, αλλά δεν ήθελα το ρισκάρω με κάποιο από τα υπόλοιπα άλμπουμ τους.

Κι ανακοινώνουν διπλή concept κυκλοφορία με όνομα Dystopia και hype για κάτι πολύ δυνατό. Είχα προσπεράσει το Paradox II: Collision Course (πολύ κακώς και θα επανορθώσω), οπότε αυτή τη φορά θέλησα να τους δώσω την ευκαιρία που τους αξίζει.

Αρχικά το στιχουργικό concept έχει μπόλικο ψωμί. Το αριστούργημα δυστοπικής λογοτεχνίας του Ray Bradbury, Fahrenheit 451, δίνει ώθηση στους Δανούς μάστορες του power/prog να γράψουν καινούργια μουσική. Διπλό άλμπουμ διότι η ιστορία έχει μπόλικο ψωμί. Κι επειδή κάθε rock opera που σέβεται τον εαυτό της, θέλει διαφορετικές φωνές για τους χαρακτήρες που θα ενσαρκωθούν, η μπάντα κάλεσε καλλιτέχνες που έχουν φορέσει τη φανέλα των Royal Hunt στο παρελθόν. Η Alexandra Andersen με θητεία στο Cast in Stone, o original (21) τραγουδιστής της μπάντας Henrik Brockmann, ο (έχω φωνάρα) Mark Boals που κράτησε Royal Hunt μικρόφωνο στα Paradox II και X, o (έχω τραγουδήσει παντού) Mats Leven κι ο Kenny Lübcke πιστός στρατιώτης του συγκροτήματος. Αρκεί να γραφτεί και λίγη καλή μουσική και θα μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ.

Στο τελευταίο κομμάτι είναι που χωλαίνει κάπως η υπόθεση. Μετά από 15 άλμπουμ, το να περιμένει κανείς να βγάλεις ένα διπλό άλμπουμ - ανυπέρβλητο έπος, είναι κάπως ουτοπικό (εκτός κι αν είσαι οι Pretty Maids). Στην καλύτερη, ένα αξιοπρεπές άλμπουμ που θα κερδίζει ακροάσεις με τον καιρό. 

Σε αυτό το επίπεδο κινούνται τα δύο Dystopia. Με διάρκεια κοντά στις 2 ώρες, υπάρχει αρκετά καλή μουσική για να απολαύσει όποιος είναι φίλος του ήχου που έχουν αγκαλιάσει οι Royal Hunt εδώ και δεκαετίες. Με όλα τα θετικά κι αρνητικά που μπορεί να βρει ο καθένας. Τεράστια σε διάρκεια κομμάτια με επαναλαμβανόμενες μελωδίες που ξεδιπλώνονται αργά (με αναίσχυντο ξεχείλωμα σε κάποιες περιπτώσεις). Η αειθαλής φωνάρα του DC Cooper και νεοκλασσικά σολαρίσματα του Jonas Larsen δίνουν το παρών, σε συνθέσεις που κοιτούν το ένδοξο παρελθόν.

Η αλήθεια είναι πως τα δύο άλμπουμ ενθουσιάζουν αλλά ταυτόχρονα "κουράζουν". Αυτός ο συνδυασμός είναι δομικό στοιχείο των Royal Hunt, φάση love it or hate it. Εγώ γενικότερα είμαι love it και πρέπει να ταξιδέψω περισσότερο στη δισκογραφία τους.

Cradle of Filth - PanDaemonAeon (1999)

 Θεωρώ πως το video clip του Babalon A.D, που το έπαιζαν κάθε τρεις και λίγο στο T.V Wars (So Glad for the Madness), με είχε ιντριγκάρει αρκετά για να μαρκάρω στο μυαλό μου τους Cradle of Filth ως μπάντα που πάει το βήμα παραπέρα όσον αφορά τo οπτικό κομμάτι. Είμαι φαν των found-footage horror films, έχω περάσει άπειρες ώρες ευχαρίστησης με τα Paranormal Activity και R.E.C, άσχετα αν γνωρίζω πως πρόκειται για φθηνές παραγωγές με το σενάριο γράφεται στη χέστρα μαζί με το Sudoku. Κάπως έτσι, αγόρασα το PanDaemonAeon όταν το βρήκα διαθέσιμο σε τιμή κάτω των 5 ευρώ.

Πρόκειται για το βίντεοκλιπ του Filth έπους, From the Cradle to Enslave έχοντας συμπεριλάβει και το making of. Έχουν προσθέσει και τέσσερα live clips από κλασσικές τους επιτυχίες για να βγει η διάρκεια του DVD άνω της μία ώρας (1 ώρα και 4 λεπτά συγκεκριμένα), διαφορετικά θα τους έπαιρναν με τις πέτρες κι οι πιο φανατικοί οπαδοί τους.

Η ιδέα δεν ήταν άσχημη, επι της ουσίας δείχνει πολύ πίστευε η μπάντα κι ο οργανισμός Cradle of Filth στην οπτική απεικόνιση της μοναδικής horror αισθητικής που είχαν δημιουργήσει. Άλλωστε ήταν κι ο κύριος λόγος που η extreme μπλακογκοθιές τους είχαν τραβήξει δυνατό ακροατήριο.

Προσωπικά θα ήθελα κι ένα συμπληρωματικό DVD δισκάκι στο πακέτο, με ένα full live show για να υπάρχει ουσιαστικό value στην κυκλοφορία. Ακόμη όμως κι έτσι, το PanDaemonAeon συναγωνίζεται σε βυζιά τα Hell on Earth των Manowar και μόνο για αυτό αξίζει να μπει σε κάθε συλλογή.